sobota, 12 grudnia 2015

statek piła tango, czarna bandera

No hejaaa.
Właśnie dziś w moim domu zawitał nowy laptop, czekałam od początku sierpnia, nie mogłam pisać, bo jak. Bardzo tęskniłam za tym miejscem i brakowało mi go jak nigdy, zawsze czułam ze to mój azyl, ze to takie moje własne miejsce, taki zeszyt z myślami gdzie chowam sekrety i notuję jak mi źle, rozmawiam z czystymi kartkami, które mnie uspokajają. A Wy tęskniliście? Pewnie tak, dostawałam wiele próśb o powrót albo chociaż danie znaku życia, i tak o to wracam po kilku miesiącach. Od czego zacząć? Pracuje już 4 miesiąc w biurokracji i dostaję na łeb, panuje tu gorzej niż niezdrowa atmosfera, ludzie robią przekręty, wciągają w to osoby trzecie, robienie na złość, by pokazać kto rządzi, szefostwo ma na wszystko zlewkę, a bossami rządzą pracownicy. Istny "porządek". Oczywiście stereotypowo myśląc robi to pewna BLONDI, uwielbiam ją i kocham nad życie, potrafi mnie tak umilać słowami.. że rzygam tęczą, a tak serio ja i kumpela, z którą złapałam świetny kontakt wg naszej góry jesteśmy przewrażliwione, gdy poszłyśmy zgłosić mobbing. Kobitka do niczego się nie przyznała, a grała sztuczną aktorkę, iż nie miała złych zamiarów. To dlaczego ja po pracy myślałam tylko o sprawach służbowych i płakałam? Bo tak: jestem totalnym szałaputem, ledwo zdałam maturę, nic nie potrafię, nie jestem na odpowiednim stanowisku, ja stąd wylecę etc. Oszczędzę gorszych rzeczy, które słyszałam aczkolwiek nie chcę do tego wracać.Zostało mi około 2 miesięcy na tym stanowisku i uciekam gdzie pieprz rośnie. Gdyby chcieli mi przedłużyć umowę nawet się nie zgadzam, wolę być bezrobotna niż być wykończona psychicznie. Bo tak działają tam ludzie na człowieka. Gdybym miała komuś polecić lub zniechęcić na staż, odradzam, może ja po prostu trafiłam w złe miejsce, ale ogólnie człowieka traktuje się jak psa na posyłki, bez jakiegokolwiek szacunku, jesteś X a oni Y, traktują Cię jak gorszego  i nic jesteś nie wart, może i się nauczysz i zbierzesz doświadczenie, ale to gówno warte, żałuje że się tam dostałam, lecz nie znajomości z wartościową osobą, nie wszyscy tam są źli, lecz większość po jednej kasie,
Samopoczucie jak to w życiu, raz typowe załamki, że trudno wstać, a raz latam nad swoją głową, ale częściej chodzę naburmuszona i zła, trafiłam w stereotypy i żyję w nich, a nigdy nie chciałam, byle do piątku tak wygląda dorosłe życie, chciałabym iść na studia, mieszkać gdzie indziej, ale Polska nie oferuje nic ciekawego. Poznałam wiele ludzi, z wieloma nabrałam dystansu, niektórzy wyszli z mojego życia, a ja co? Nie mogę niczego zmienić, idę dalej, lecę jak ptak, czasami ktoś przystanie, zostanie dłużej pobędzie ze mną, ale doszłam do wniosku że każdy odlatuje do swojego gniazda, do ciepłego kraju w którym mieszka i żyje, ja też jestem takim orłem, tylko nie mam jeszcze domu i schronienia, póki co latam nad wszystkim co popadanie, ale jestem pewna że za jakiś czas znajdę miejsce w którym przystanę i zostanę dłużej, by odetchnąć, pozwiedzać, by powiedzieć że to jest to, że to jest to na co czekałam od dłuższego czasu, póki co gdy myślę że idę w dobrym kierunku okazuje się że moja mapa była odwrócona do góry nogami, Od teraz będę tutaj bywała częsciej. Tak sobie myślę bloog kilka dni temu miał swój drugi rok,Ciszy mnie ten 2latek :)
Do zobaczenia za chwilę!


poniedziałek, 14 września 2015

November for me

Hejka.
Olek w pracy i zamiast harować, to co robi wchodzi na bloga i pisze notkę.
Miałam napisać dawno, a nie było mnie  ponad miesiąc i nie wiem ile mnie dalej nie będzie. ;(
Oczywiście po powrocie z wakacji kilka dni później siadł mi dysk, nie opłaca się go robić, najlepiej kupić nową jednostkę lub zainwestować w laptop. Co chwilę coś się w nim psuło ... procesor, kabel sieciowy, mam pecha jeśli chodzi o jakieś urządzenia i w ogóle. Chciałam dać znać choć na chwilę, że żyję i mam się całkiem niby okej. Służbowy laptop służy mi do blogowania w obecnym momencie. Póki co rzucono mnie na głęboką wodę, zostałam dziś sama i próbuję sobie radzić. Niektórzy na urlopie, kilka osób na kontrolach, a inne się jeszcze nie stawiły do pracy. Witam w inspektoracie budowlanym :) Pracuję tu dopiero 3 tydzień, uczę się powoli, staram się ogarniać, robię szczegółowe notatki by później nie pytać co po chwilę jak mam zrobić czynność, którą już powtarzałam, jak człowiek czasami przyswaja w krótkim czasie zbyt dużo informacji to może ocipieć, że tak to ujmę.
Zdałam egzamin zawodowy, technik handlowiec pozdrawia! Całkiem niezłe wyniki, choć oczywiście leciał cykor, iż oblałam, jednak duma mnie rozpiera z tego powodu, tylko co ja robię w administracji budowlanej? Stażuję się przez pół roku, by mieć co wpisać CV i dalej szukać pracy. KOCHAM POLSKĘ!
Babcia tak ponad miesiąc straszyła, a dziś ma się lepiej jak nie jeden emeryt, jestem pewna że albo upały jej tak zaszkodziły, lub był to chwilowy stan agonii, czytałam że może tak się zdarzyć! Także cieszę się, że czuje się okej!
Pana A. pocałowałam w dupę i pozdrowiłam go środkowym palcem, okazał się pierdolonym lovelasem, który tylko zabawiał się mną, być może mając 10 innych lasek na boku, nie wiem skąd faceci mają takie skrupuły, a ja gównianą naiwność i wiarę w ludzi, ale nie Dzień Dziecka się skończył i prowadzę solidne porządki w moim życiu. Był tydzień dobrego nastawienia, a wrzesień miechem rzucania palenia, idzie kijowo, bo póki co stoję na ograniczaniu i nie rusza się dalej, ale spokojnie... czas, nie wszystko od razu. A. się poszedł grzebać to Ola poznała już kolejnego chłopaka, to znaczy jestem na etapie przyjaźni. Nie myślcie sobie, że jestem jakąś laską co zmienia facetów jak obuwie, ostatni raz w związku byłam około 3 lat temu, później były przelotne romanse, które kończyły się tak szybko jak zaczynały. Nie mam wielu wymagań, bo wygląd czy kasa, auto to nie ma znaczenia, a osobowość. Zauważyłam iż nie ma serio nic bardziej interesującego w człowieku.
Co do zdrowia, będę musiała się leczyc przez pół roku, wyszło mi jakieś cholerstwo i teraz muszę zapobiegać, a co to to aż wstyd się przyznawać, ale spokojnie nie zarażam.
Koniec wakacji minął w dobrym klimacie, oczywiście jakieś dołki się zdarzały, prawdę mówiąc nie należę do ludzi co cały czas chodzą ze smajlem na ryju. Były ogniska, dużoo aktywności ruchowej w siatkówce, spacery, grille i posiadówki. :)
Tęskniłam za tym miejscem, tak jak za pisaniem, szczerze nie mam tyle wolnego czasu, niby weekendy wolne, ale to człowiek chce odpocząć. Znów wróciłam do czytania, mojego kochanego kina, ale i znów mam parcie na skecze i kabarety. Chcę niedługo wyjść albo pojechać do kina, lecz czekam na pierwszą wypłatę. Obcięłam włosy na krótko, mam teraz takie fale jakich Dunaj nie widział.
Idzie jesień i idzie co brak witamin, słońca, zimno i dopadające mnie często chandry, już powoli mi się zdarza, że wieczorami płaczę bez powodu, mam typowego agresora, smutno jak nigdy, człowieka zadręczają myśli o przyszłości, zbyt często powraca do przeszłości i wychodzi jeden, wielki burdel w głowie. Ostatnio stale słyszę komplementy, że jestem cudowną osobą, mam dobre serducho, że nie dostrzegam swojej inteligencji... im więcej tego się zbiera, tym gorzej się czuje, nie jest to mówione by było odbierane jako lizanie dupy, bo widać szczerość na twarzy, jednak kiedy porównuję siebie do tych cech z przeszłości, to kreska idzie na to słowo, nie umiem tak, od razu proszę daną osobę by przestała i by nie dostrzegała we mnie rzeczy których serio nie ma.
Jeśli chodzi o przyjaciół, to niektórym moim znajomym wydaje się, że robienie ze mnie opcji nr 2 to nic takiego, a ja uważam że to zwykłe świństwo. Oczywiście przeczuwałam to intuicyjnie, a gdy zamieniłam słowo z jedną, drugą osobą wiedziałam na czym stoję. Nie pozwolę sobie, ja też mam swoje uczucia, bo nie jestem jakimś pierdolonym kamieniem, oczywiście nie mogę komuś robić kazań, bo muszę udawać że o niczym nie wiem, a gadanie o podejrzeniach bez odpowiednich argumentów i dowodów to bezsens. Stwarzam tzw. program dystansowy, rozmawiam z tymi osobami, toleruję ale nie wchodzę w żadne głębsze relacje. I chyba najlepiej na tym wyjdę, bo jeżeli moja najlepsza kumpela pamięta o mnie wtedy jak jej chłopak nie ma dla niej czasu, a inni znajomi są w trasie, i gdy mnie potrzebuje oraz wsparcia w razie problemów czy przed operacją byłam, a sama gdy ja denerwowałam się czy nie mam nic poważnego, gdy odniosłam sukces zdając zawodowy, idąc do pierwszej pracy... nie zainteresowało ją to. Nie wymagam wiele od ludzi, ale człowiek zawsze lepiej czuje się zauważalny przez ludzi dla niego ważnych. Można mówić i dzielić się wiadomościami, ale dzielimy się na tych co przyjmują to do wiadomości i resztę mają w pompie, oraz tych co wyjątkowo się cieszą razem z nami, to jest prawdziwe i piękne. Przeraża mnie też ta cała dorosłość, to takie poważne i jakoś nie potrafię się odnaleźć. Skończyłam w sierpniu 20 lat i nie jestem nastolatką, jestem kobietą która prowadzi już życie na własny rachunek, bez zmiłuj. Chcę się realizować, spełniać marzenia, lecz czasami się nie da, bo każda furtka zatrzaskuje Ci drzwi przed nosem i co począć? Dobijać się oknem!

Ps. Wrócę najszybciej jak się da :)


poniedziałek, 10 sierpnia 2015

Sprwozdanie z wakacji.

Hejka, znów wpadłam na moment by zdać sprawozdanie z wyjazdu i uciec, bo mam ciężką sytuację. Dzisiaj byłam pożegnać się z moją babcią, jest bliska przekroczeniu granicy na 2 świat, nie poznaje już nikogo oprócz tych którzy przebywają z nią na co dzień. Moja mama i ja byłyśmy dziś dla niej obce. Popłakałam się. Nie miałam z nią nigdy Bóg wie jak wielkiego kontaktu, ale bywałam u niej na wakacjach i odwiedzałam ją gdy miałam taką możliwość. Czuję, że obietnica dotycząca zostania, bo nikt nigdzie się nie wybiera jest błędna. Każdy przychodzi i odchodzi, bo ludzka świeca a dokładnie jej knot pali się do pewnego momentu, czasami się mruży by na nowo się rozpalić, ale kiedyś i tak zgaśnie. Dopada mnie emocja, której do końca nie potrafię nazwać jest dziwna... Wróciłam z wakacji, niby powinnam mieć naładowane baterie plus dodatkowe akumulatory, ale tylko się wkurwiam. I to drobnostki, nie wiem jakim cudem pisze tego posta, bo mojemu kompowi padł znów dziś rano dysk, na telefonie nic mi nie działa, próbuje go jakoś ratować, ale dupa. Ojciec ma wolne i się zabawia. Na dodatek tęsknie za A. i znajomi, którzy dobijają mnie gadaniem, że mam się wyluzować bo wysysam z nich dobrą energię chodząc tak przyjebana. A co mam cieszyć papę jak nic mi nie gra i nie czuję się szczęśliwa? To chore. Brak akceptacji. To pierdolone zmęczenie życiem, patrzysz na wszystko i nie wiesz jak masz działać, bo nie masz siły na wszystko, za co się najpierw zabrać. Cierpliwość nie pomaga, a nerwy tylko puszczają. :(

Mieliśmy na wakacje jechać 3 osobowym składem, ale jeszcze wpadły 2 osoby. Pełne auto. W sumie to spoko, taniej na paliwo, zrzutka na żarcie = lepsze obiady, więcej żartów, plus to jechała moja najlepsza przyjaciółka z chłopakiem. (chwila bo łzy mi lecą, 3 oddechy i zaraz ciąg dalszy posta) Mieliśmy wyruszyć wieczorem w poniedziałek, ale pojechaliśmy w poniedziałek rano. Ogólnie było takie kręcenie, że to koniec, ale mniejsza. W aucie śmiechy, żarty, Ola robiła za Dj, rozmowy, cisza, płacz. Zajechaliśmy koło 15 godziny (jakieś 4 godziny drogi, ponieważ był korek 3km z powodu wypadku za Wrocławiem, jak zobaczyłam kałuże krwi i wgniecione auto to mnie zmroziło,) szybka rozpakówa zmieniła się w 6dniowy bałagan, poznaliśmy babcię Marysię, pojechaliśmy na zakupy, zrobiliśmy pyszny obiad wspólnymi siłami, chwila odpoczynku, i zwiedzanie terenu, piękne stawy i spacerek na wodospad Kamieńczyk i tradycyjnie ognisko, na którym nie byłam z powodu ekstremalnego bólu głowy, zapewne od ciśnienia. Nigdy nie byłam za granicą, a że Szklarska Poręba leży niedaleko Czech, to na 2 dzień z samego rano wycieczka do Harrahova, jest tam skocznia, którą często można zobaczyć w TV kiedy są skoki narciarskie, widoki z niej piękne. Po powrocie zakupy w Biedronce, gotowanie Spaghetti i ruszamy na wspinaczkę na Skałki Miłości, Wysoki Kamień, ze mną po górach się nie chodzi bo zrzędzę, marudzę jak mi się nie chce, a jak do chóru dołączyła Nicola to anielska cierpliwość to za mało. Wieczorem znów ognisko, na którym się pojawiłam, jednak odpłynęłam pierwsza z powodu zmęczenia. W 3 dzień wybraliśmy się nad rzekę Kamienną, do której Ola wleciała poślizgując się na kamieniu, nic nowego, moja koordynacja ruchowa jest równa zeru. Wszyscy beka, ja także sama z siebie. Następnie wdrapaliśmy się na Krucze Skały i podziwialiśmy widoki, zahaczyliśmy potem o hotel Bornit, pojechaliśmy na 15 piętro windą i weszliśmy na taras, by ujrzeć stamtąd także okazałości. W piątek mieliśmy wrócić jednak wyjazd przerzucił się na sobotę, a z niej na niedzielę rano, gdzie wyjechaliśmy po południu (y) Wycieczka tym razem do Karpacza, mieliśmy się wspinać na Śnieżkę ale zajechaliśmy zbyt późno, a podróż w obydwie strony koło 7 godzin, nam zależało na wspinaczce, a nie na jechaniu wyciągiem. W ten sam dzień udaliśmy się do Karkonoskiego Parku Narodowego, ja znalazłam bilet na parkingu i weszłam za darmo. :) Wodospad Szklarka w swojej okazałości był cudowny, w ogóle  zdzierżyli mnie za kibel 2 zł! A w krzakach bym miała za free, jednak tyle ludziów tam łaziło, że masakra. I tradycyjnie stało się zadość ognisko, kiełbaski i pieczony chlebek. W sobotę już dzień na spokojnie, wstaliśmy późnym rankiem, ogarnęliśmy się, pojechaliśmy nad Staw, stamtąd na pizzę do najlepszej Pizzerii Kaprys w Szklarskiej Porębie, z wygórowanymi cenami, gdzie pizza była sucha, a w schabowym były włosy, później nad Kamienną, gdzie już się pilnowałam by nie wlecieć do wody. I znów ognisko, potem spacerek po mieście nocą na boso i zaczepka od turystów "Boso to idą nasi". A wczoraj powrót gdzie miałam być w domu o 16, a byłam 3h później. Wstąpiliśmy do zamku w Bolkowicach, a kolejny przystanek to było żarcie. Zajeżdżam do domu, patrzę mam wymalowany pokój w kolorze niezidentyfikowanym (połączenie zielonego-żółtego). No comment.  Ogólnie to przez cały wyjazd nie napisałam ani jednego smsa, odbierałam tylko numery których nie znałam, a takie były 2 okazały się to moje znajome i od mamy. Zero internetu, bez którego przeżyłam ponad 5 dni. Dałam radę! Byłam pierwszy raz za granicą, byłam z nowymi osobami na wakacjach na taki okres czasu, byłam w górach pierwszy raz od 8 lat jakoś tak, pogoda bardzo dopisała, nawet nie spadła kropla deszczu, w przedostatni dzień grzmiało i błyskało się ale no przeszło bokiem. jechałam windą tak wysoko i nie bałam się. Przez cały wyjazd wypiłam może pół piwa, gdy reszta cały czas szalała. Widziałam spadające gwiazdy. (sierpień to ich okres). Rozmawiałam z Ukraińcami i się dogadałam, widziałam dużo nowych narodowości, co było ciekawym doświadczeniem. Babcia Marysia to był gniot, trochę nie słyszała, więc jak coś zrozumiała to źle odpowiadała. Przykładowo kolega pyta się jej czy robi wino, a ona róbcie co chcecie. Innym razem jej wnuczka pyta się czy się opala, a ona że idzie sobie trochę narwać owoców na ogródek. Śmieszna sytuacja była podczas jednego z obiadów jak puściła bąka, w sumie to naturalne. My odżywialiśmy się dobrze: pesto, spaghetti, pizza, risotto, ziemniaczki z kotletem i surówką. Całość kosztów płaciła koleżanka kartą i podzieli przez 5, wszystko koło stówy, a ja straciłam tam około 50 zł w ciągu tych kilku dni, więc wyjazd zamknie się w przedziale około 150 zł. Jestem zadowolona, kolega robił mnóstwo zdjęć, powinnam zdążyć je zgrać do końca tygodnia, mnóstwo anegdotek i żartów, aaa mam kumpla który jest wysoki, szczupły, i rudy z taką kozią bródka, jeden kolo wyglądający jak Bob Marley wyjechał do niego z tekstem że wygląda jak Kudłaty ze Scooby Doo. Nie wiem czy jeszcze tam wrócę, wolę spędzać wakacje a nowych miejscach, a po za tym góry to nie moja liga, za dużo spadów w górę i w dół. Może kiedyś. Za to jest o wiele chłodniej i jest czyste powietrze. Przepraszam za chaotyczny post, ale to w końcu ja.
Trzymajcie się! Życzę Wam udanych urlopów tak jak mój :))))
Ps. Niedługo foty!

niedziela, 2 sierpnia 2015

;)

Hejka
Chciałam wlecieć tu na chwilę i dać znak życia, nie będzie mnie tutaj przez najbliższych kilka dni z powodu wyjazdu. Wczoraj spontanicznie dogadałam się z 2 moich znajomych (wszyscy z nas to single) na wycieczkę do Szklarskiej Poręby na 4, 5 dni.. stracę tam max 100 zł, za dojazd w jedną i drugą 40 zł razem, nocleg darmowy bo tam mieszka babcia mojej koleżanki z którą jadę i 60 zł na drobne wydatki wyżywienie etc. Pora na odchamienie się i przysługujący mi relaks. Choć góry nie wiadomo jak nie kojarzą mi się z wakacjami to mimo wszystko chcę jakiegoś wypoczynku.
Byłam u lekarza z tą wysypką, oba moje domysły okazały się błędne, mam jakąś infekcję bakteryjną. Wpierdzielam wapno i smaruje maścią, ale nie widzę jakiejś poprawy, głównie więcej chrostek. Masakra.
Ostatnio wolny czas to ogniska, rowerki, siatkówka, spacery albo jakieś posiadówy. Wykorzystujemy czas na maxa by zapamiętać to lato i mieć piękne wspomnienia. Mój ostatni rekord na rowerze to 43 km! Było ciężko, górki to rzeźnia, seriooo.
Ludzie jak to ludzie nadal mnie wkurzają, wyprowadzają z równowagi jak tylko się da, ale nie można im pokazywać że mnie to razi. O nie. Powiem swoje, jestem bardzo szczera, że aż czasem dopadają mnie wyrzuty sumienia, że iż może za bardzo komuś pojechałam po bandzie. Ale jak oni są święci to ja tym bardziej.
Trzymajcie się, dam znać po powrocie!



piątek, 31 lipca 2015

"n"x

Wszystko mnie wkurwia.
Muszę iść do lekarza na ciele wyszła mi straszna wysypka, swędzi i jest jej co raz więcej. Albo to pokrzywka albo potówki. Ale stawiam na pierwsze. Szukam w necie sposobów żeby sama to leczyć, ale nic nie pomaga, w nocy nie mogę z tego powodu spać bo to piecze i muszę się drapać. Moja mama na mój pomysł udania się do lekarza zaczęła się ze mnie śmiać, a mi w ogóle nie jest do śmiechu bo jest to dla mnie co raz bardziej uporczywe. Cały brzuch, plecy, ramiona, dekoltu mam w czerwonych cętkach.

Troje to już tłum prawda? Zaczęło się wpierdalanie osób do mojej relacji z A. Otóż siostra mojej znajomej, która zna A. było ostatnio z kumpelą z nami na spacerze nad staw, a że ja zaczęłam zrzędzić że A. nie dojedzie bo nie zna drogi to zapytała mnie o kim mówię, powiedziałam że zna A. bo kumpluje się z jej siorą. Ta zaś nagadała swojej siostruni, że ja z nim chodzę (a powiedziałam że spotykam) i napisała do A. na co on do mnie dzwoni i pyta o co kaman, a ja się wkurwiłam, bo miałam już taki przypadek, gdy osoba 3 powiedziała to i owo o mnie kompletnie mnie nie znając, chcąc dać obraz mojej osoby która jest mi bliska. Zrobiłam angielskie pożegnanie znajomym i wyfrunęłam do domu w sen, na co A. olej to.. ja mam się nie przejmować? Kiedy bliska mi osoba poznaje mnie przez kogoś a nie sama? W ogóle co raz więcej kosztuje mnie to energii i chyba dam sobie spokój. Nie czuję zainteresowania do końca moją osobą, kiedy pisze, że mam kiepski humor, to nawet nie spyta czemu.

Na dodatek mam wrażenie, iż niektórym osobom jest wygodnie się ze mną kumplować, jak czyjś chłopak wyjeżdża, to wiadomo po kogo napisać, po przydupasa z dobrym sercem. Może nie zawsze tak jest, w takich typowych sytuacji, ale czuję na karku dech tego wykorzystania.

także no sumując znowu czuję się do dupy, siedzę i płaczę bo nie mam już na to wszystko słów i energii, wakacje spędzam w domu, po kolei tracę osoby na których mi zależy i nie walczę, bo wiem jak skończyło się to ostatnimi 3x razami kopem prosto w tyłek.
POZDRAWIAM.

środa, 29 lipca 2015

#ocokaman part 'n"

Dzisiaj źle się czuję, taka zmęczona życiem i na dodatek brak mi sił do czegokolwiek. Ludzie mają wieczne pretensje i problemy, tak trudno jest im dogodzić. Nie znają intencji innych i na dodatek interpretują to na swój sposób. A potem gadanie, brak szczerości i głupie spojrzenia. Nic nikomu nie pasuje, a ja nie wiem jak mam reagować, serio mnie to denerwuje. Jedna moja znajoma obraziła się na mnie kiedy powiedziałam jej po wyjściu z rozmowy kwalifikacyjnej, że dostałam się na staż, ona wchodziła po mnie, po wyjściu wyszła i gadała normalnie, potem nagle jak napisałam to jakby była zła, nie odbierała telefonu, a jak zadzwoniłam z innego numeru to się rozłączyła. Powiedziała mi, że przez moje chwalenie zrobiło się jej smutno, że w ogóle nie myślę co robię, oraz iż dobrze wychowane osoby zostawiły to dla siebie i że zrobiłam z niej idiotkę. Nie miałam w ogóle takiego zamiaru, chciałam tylko podzielić się tą wiadomością z kimś kto będzie się ciszył razem ze mną. Nie chciałam jej urazić, przeprosiłam ją, a ona nadal wielkie fochy, to napisałam jej swoje, że zachowuje się jakbym jej co-najmniej dom spaliła i czy ulżę jej złości jak pójdę na kolanach do Częstochowy. Sram na takie osoby. Dla mnie to zwykła zazdrość. Znalazła się też inna znajoma, która zerwała ze mną kontakt, bo jej rodzice zabronili, gdy ich syn nagadał im na mój temat różne pierdoły, które nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Kolo widział mnie 3x na oczy, a zachował się jakby mnie znał całe życie. Rozmawiała ze mną, powiedziała mi swoje, a zachowuje się przeciwnie do tego co usłyszałam. Rozumiem ma swoje życie, znajomych, robi prawo jazdy, no ale ALE. No i pan A. ja to chyba serio dostaję na łeb, chciałabym w sumie wymagam od niego pewnych rzeczy, niestety nie spełnia moich oczekiwań, ale to są początki, ja nadal jestem ostrożna, ale nie tak że nie pokazuje mu iż mi nie zależy. Nie, pokazuję, ale mam wrażenie że to on sobie odpuszcza. Przerabiałam takie rzeczy mnóstwo razy i nie pozwolę się sobie szybko do kogoś przywiązać. Na dodatek wydaje mi się, że ludzie wokół mnie są jacyś fałszywi, dwulicowi, raz zabiegają, a potem sobie odpuszczają, fakt mają swoje życie, ale nagle gdy wszyscy siedzą w jednym gronie to osoby, które uważasz że masz z nimi bliskie relacje mają cię całkowicie w dupie. Albo pary.. gadanie, że zawsze znajdę dla przyjaciółki czas, a tu nagle liczy się tylko facet, facet, facet... Mam dosyć zabiegania o innych, walczenia o innych, spełnienia ich zachcianek, dbania o nich, a oni nawet nie okazują głupiego zainteresowania. Odpuściłam sobie ludzi, odpuszczę i kolejnych, nie pozwolę się traktować jak jakieś gówno, chodzi mi o równowagę zarówno w uczuciu jak i w przyjaźni, nie mam nie wiadomo jakich wymagań i zobowiązań, ale kiedy ktoś coś obiecuje to fajnie jak się tego trzyma. O nic więcej mi nie chodzi. W tym momencie czuję, że nikomu na mnie nie zależy, że jestem sama i dla nikogo nie ważna, kumam że nie każdy potrafi pokazywać to i owo, ale ja czuję się taka niepewna, niespokojna w tek kwestii.
CHCĘ BY BYŁO NORMALNIE.
dziś robię sobie dzień wolny od wszystkich.


Patrzysz na własne marzenia, które spełniają się innym i myślisz jak wiele byś dała za choć jedną rzecz z tych, które tamci mają na co dzień.

poniedziałek, 27 lipca 2015

yolo joł

Siema ziomki!
Pora na pozrzędzenie Oli. ;)
Nie no aż tak źle nie jest.
Dostałam się na półroczny staż do biura, zaczynam od pierwszego września, czeka mnie jeszcze szkolenie, w końcu coś się ruszyło w moim życiu powolutku jeśli chodzi o pracę mam przed sobą jeszcze miech wakacji i czas na perspektywy. A co dalej? Nie myślmy na zapas. Nie będę zarabiała jakiejś zajebistej gotówki ale na minimalne potrzeby, bilet miesięczny mi wystarczy. :)
Co do mojego faceta, to jeszcze nie mój facet, ale chciałabym by nim został, nie stresuje się aż tak tym wszystkim, wrzuciłam na luz, właśnie wracam od niego, zobaczymy się pewnie za tydzień jak wróci z delegacji, niestety takie uroki jego pracy, wyjazdy w Polskę. Ostatnimi dniami strasznie mnie wkurzał, ale tylko jak go widzę to wszystko mija. Coś do niego czuję, wiem to na pewno. Ale stresuje mnie to, że zna go tyle osób z mojego otoczenia. No cóż nie ma co przejmować się tym co było, teraz jest inaczej. Nie lubię z nim pisać, wolę gadać otwarcie, oczywiście nieśmiałość jeszcze do końca mi tak nie przeszła, ale czuję zazdrość jak wspomina o koleżance z pracy i już tęsknię, ale też często o nim myślę.
Póki co gadamy tak normalnie jak się spotykamy, to chyba oczywiste na początku znajomości, chyba iż jest chemia, a reszty nie ma. Nie wiem czasami co mam powiedzieć.
Zaczęły się humorki, jest ta euforia ale też i dziwne stany, dziewczyny mające chłopaków na pewno wiedzą o czym mówię.
Z wieloma osobami mam już znikomy kontakt, jakoś się tak stało, jedna obrażona, kolejnej nie wiem co odwala. Ale co mam zrobić? Nie walczę już o ludzi, nie mam siły, to jest że nie że ja nie chcę, bo wiem co robią ludzie kiedy pokazuje się że mi zależy. Przerabiałam to niejednokrotnie. I tyle w temacie.
Ostatnio byłam na wycieczce rowerowej, zaliczyłam ok. 40 km brawa dla mnie!  :))))
Chcę do A.

czwartek, 23 lipca 2015

ocokaman part3

No bu.
3 dni i 3 spotkania, lubię z nim spędzać czas, jest miło, nawet cisza nie jest krępująca, lubię go trzymać za rękę podczas jazdy samochodem, czasem sam mi ją podaje, lubię na niego patrzeć, leżeć na kolanach i udawać, że śpię, drażnić się z nim by potem przekonywał mnie do swojego zdania. I lubię jak mówi: Olka. Ale nadal czuję stres, nie chcę by to był tylko stan euforii, by zauroczenie minęło i koniec. Wczoraj z nim rozmawiałam, zagrałam w otwarte karty i wytłumaczyłam, że nie chcę mu robić złudnej nadziei, bo nie znam do końca swoich uczuć. Spytałam czy nie był by zły, gdyby nam nie wyszło, odpowiedział, że nie. Nadal odczuwam lęk, ale podczas spotkań z nim on mija, pojawia się jak go nie widzę. Mam strach przed miłością, boję się. Nadal boli mnie brzuch, nie mogę jeść, czasem spać, chyba że jestem już tak wymęczona to kimam. Mam nadzieję, że nigdzie się nie śpieszę, dawno nie robiło się u mnie w tych sprawach tak poważnie, często uciekałam, nawet nie spotykając się z daną osobą.

A to wszystko tłumaczy: (http://kobieta.onet.pl/zdrowie/psychologia/lek-przed-bliskoscia-skad-sie-bierze-jak-go-rozpoznac-jak-go-pokonac/wl5rg)

Opiekuńczy, troskliwy, zaradny, dowcipny. Trafia nam się mężczyzna z krwi i kości. Kiedy jednak wypowiada magiczne słowa "zależy mi na tobie", nie odbieramy wygranej. Raczej myślimy, jak by się tu wymigać od zacieśniającej się relacji. Lęk przed bliskością uruchamia alarm, kiedy tylko usłyszymy "kocham cię", "chcę się zaangażować", "pragnę być z tobą na zawsze".
 Osoby doświadczające lęku przed bliskością z jednej strony marzą o prawdziwej miłości, z drugiej – panicznie boją się pokochać. Charakteryzuje je emocjonalna huśtawka, którą można ująć w sprzecznych komunikatach jak np. bądź przy mnie – odejdź, chcę się zaangażować – nie chcę się z nikim wiązać.
 Lęk przed bliskością bywa nieuświadomiony. Wiele osób przez lata racjonalizuje go, twierdząc, że bycie singlem jest tym, czego naprawdę potrzebują. Daje swobodę, odpowiada stylowi życia, pozwala realizować się zawodowo. Znamienne jest, że osoby odczuwające lęk przed bliskością, wybierają często zawód, który wiąże się z notorycznym przemieszczaniem się. Handlowiec, tłumaczka, kierowca tira, stewardessa. Taka praca sprzyja oddalaniu się.
Nie tak łatwo rozpoznać, że nasz partner/partnerka cierpi na fobię bliskości. Bywa wszak troskliwy, opiekuńczy, otwarty. Co jakiś czas pojawia się jednak element odepchnięcia, stawianie muru. Nie odbiera telefonów, znika na kilka dni bez słowa, nie chce słyszeć o spotkaniu z rodzicami, niechętnie umawia się z twoimi przyjaciółmi.
Lęk przed bliskością może przybierać też inne formy np. próbujemy zasłużyć na miłość partnera, spełniając wszelkie jego potrzeby lub my sami mamy nierealne oczekiwania względem niego. Możemy też żyć w przekonaniu, że idealny związek, to związek bez kryzysów i konfliktów.
 Duży wpływ mają na niego tzw. relacje bazowe czyli doświadczenia, jakie mamy w kontaktach z rodzicami. Jeśli pochodzimy z rodziny dysfunkcyjnej (np. jesteśmy DDA), w której nasze potrzeby bliskości, ciepła i bezpieczeństwa nie były zaspakajane, jest to dla nas tak trudne i bolesne, że wolimy się w kolejne relacje nie angażować, aby uniknąć rozczarowania, odrzucenia, oszukania. Albo jeszcze inaczej - jeśli w dzieciństwie rodzice ciągle fundowali nam huśtawkę emocjonalną, to w dorosłym życiu, będziemy doprowadzać do kryzysu w swoim związku, aby znów poczuć przypływ energii i sprowadzić wzajemne relacje na bardziej znajomy grunt.
 Są oczywiście inne przyczyny utrudniające bliską relację, jak choćby bolesne zranienie przez eks-partnera. W tym wypadku trzeba zdać sobie sprawę z tego, że lęk przed bliskością nie wiąże się tak naprawdę z osobą, którą właśnie poznajemy. To nie ona nas porzuciła, zraniła, oszukała

~
 i jest tak jak powyżej. A jak z  tym walczyć nie wiem, póki co strach pokonuje strachem, mimo iż kosztuje mnie to wiele siły i energii. 
Wszystko indywidualnie ma swoje tępo. 
Wczoraj mnie pocałował, nie za szybko, jak na 3 spotkaniu?
Zabrał mnie do swojej rodziny, czy to też było okej?
Jak mam wiedzieć, że coś czuję? Coś więcej niż tylko zauroczenie?
A może ten ból brzucha, brak snu i apetytu to wynik stresu, a nie motyli? Choć często o nim myślę.

wtorek, 21 lipca 2015

#ocokaman part2

No ELOSZKA
Jestem już po spotkaniu.
Nie było dramatu, było całkiem spoko. Starałam się nie denerwować aż tak i nic po sobie nie pokazać, i chyba mi się udało. Zachowywałam się jakbym gadała z jakimś dobrym kumplem. Pojechaliśmy na Piaski w Ostrowie, to taka sztuczna plaża z jeziorem, trochę połaziliśmy, pogadaliśmy i pożartowaliśmy. Ogólnie zadał mi jedno pytanie, bo gadaliśmy o prawku i ja do niego, że ja nie będę podchodzić bo zbyt bardzo się stresuje, a on "nawet teraz?", a ja że NIE. A co miałam powiedzieć? Ogólnie potem mnie odwiózł i pytał czy spotkam się z nim dzisiaj, ale ze względu iż muszę dzisiaj załatwić papiery ze stażem, iść do Urzędu Pracy się z tego rozliczyć, Ciocia Czesia zaprosiła mnie na kawę, bo wczoraj miała Imieniny, więc dzwoniłam z życzeniami, na dodatek Urodziny ma Tomek, chłopak mojej przyjaciółki to pewnie skończy się na jakimś piwie.
Źle się czuję. Cały czas boli mnie brzuch, mam problemy ze spaniem, z jedzeniem także, dzisiaj nawet nie zjadłam 1/4 bułki, mam problemy z żołądkiem, w kółko myślę o jednej osobie, mam dreszcze i stresuje się kolejnym spotkaniem. Nie wiem czy wypadnie mi dzisiaj, ale z powodu złego samopoczucia chyba sobie daruję. Wszystko jasne, dlaczego tak się dzieje, przynajmniej dla mnie. Mam ochotę darować sobie tą szopkę, bo to wysysa ze mnie dużooo energii, ale zrobię to czego się boję, zacznę przełamywać swoją pieprzoną nieśmiałość. Tak Olek często się rumieni.
Nie wiem czemu przejmuje się tym co pomyślą o mnie ludzie.. Ja mam serio coś z łbem? Co powiedzą moi znajomi gdy będę chciała go im np. w przyszłości przedstawić. Świruję?
RATATUJCIE.

sobota, 18 lipca 2015

#ocokaman

3 post w ciagu tygodnia?
ROBI SIĘ POWAŻNIE.
Nadal jestem w dobrym humorze, a może to jakaś typowa euforia?
Jejku ile rzeczy zmieniam, to jakaś masakra, a ile myśli odsuwam i wrzucam do kosza, by mi nie ryły mi beretu? POGROM. (oczywiście są to detale, błahostki, ale to zawsze krok dalej niż stanie w miejscu!)
Czuję się dziwnie, to znaczy boję się pewnej rzeczy, którą widzę na horyzoncie. Odnośnie pewnego faceta, który na mnie poluje. Złe słowo, wpadłam mu w oko. Piszemy etc, poznałam go kiedyś bo to on chciał mnie poznać, bo tak jakby patrzeć byłabym jego byłą bratową. Romans sprzed ponad 2 lat. Chcę się spotkać w poniedziałek i jakoś nieziemsko się cykam. Czemu? Zgodziłam się, bo to przecież nic zobowiązującego, co mi szkodzi, jest miły. Ale te myśli, iż może jednak spotkanie będzie drętwe? O czym będziemy gadali? Jestem dziwna, co nie? A co zrobię jak bd chciał mnie pocałować, a ja zapomnę jak to szło? Nie wiem ale wyjeżdżam tak myślami w przód jakbym z nim była i miało to być nie wiadomo co. Też tak macie? Weźcie mi coś doradźcie bym sobie tak nie ryła bani, bo mnie to męczy, nie że czuję się z tym jakoś żałośnie tylko jestem taka niepewna. Jak mam się zachować itp. Zawsze mogę go lepiej poznać. To takie nowe uczucie, od którego uciekam, bo mam fobię? A potem narzekam, że chcę się do kogoś przytulić, a nie mam takiej osoby. Chyba to moje CARPE DIEM zbytnio jest paradoksalne z moją osobą. Nie wiem czy kumacie cokolwiek z tych bredni i chaosu w słowach. Jestem jak bohaterka pewnego filmu, który dzisiaj oglądałam (Uwierz w miłość), mam takie zdanie na ten temat i nie zamierzam go zmieniać, ale jednak brnę w tym kierunku bo jest coś we mnie, co ciągnie. Ta nowość jest piękna ale i niepewna. Jak ktoś oglądałam ten film to ogarnie moje uczucia. I widzicie co to za post? Myślenie naprzód (y)
Eh, i zrozum tu kobietę.



środa, 15 lipca 2015

pestka się wypełnia

Siedzę sobie, oglądam film, smutny.. bo wiecie ja się lubię dobijać. Jestem tego świadoma. Piszę do kumpla, by mu go polecić bo to typowo jego gatunek.. i nagle rozmowa zmierza w innym kierunku i zmienia w dyskusję, dostaję linka i czytam to:


Kit, że czytałam to rano, ale bez zrozumienia. A teraz? Dostałam kopa w dupę i motywację od Krzyśka, ostatnio oboje mieliśmy ciężkie okresy, on jakoś wspierał mnie, ja jego, ale podniósł się, teraz on podał mi rękę, podnoszę się powoli, ale na swoich siłach, nie czyichś. I przede wszystkim nie wolno myśleć non stop źle, bo jeśli myślisz pesymistycznie, to przyciągasz to do siebie. Też tak macie, że w chwilach euforii macie super myślenie, a potem jak jest znów tak normalnie, to to znika. Więc zaczynam to zapisywać. No w sumie właśnie to czytacie. :)
Będę kurwa trenowała mantrę "Dam do chuja radę". Przepraszam za patologiczne słowa i w ogóle wulgarne, ale dodaje to takiego ognia? poweru? Nie pamietam odpowiedniego słowa.
Przyjaciele jednego z chłopaków, który zginął w wypadku o którym wcześniej pisałam, nagrali dla niego filmik ze zdjęciami, bardzo wzruszające i piękny gest z ich strony.
Pora skończyć z użalaniem się nad sobą, jak nie to sama sobie skopię tyłek!
Jeśli ja nic nie zmienię, to kto? Nikt za mnie tego nie zrobi.
Dziękuję Wam za wsparcie. To wiele dla mnie znaczy. :)


Chciałabym Wam polecić film o tytule "Anioł nad morzem". Smutny dramat, ale potrzebowałam tego. Pokazuje relację ojca z synem i ich sekretu. To co robiło to dziecko przypomina mi mnie i moje dzieciństwo o zabieganie uwagi, nie miałam tak bliskiej więzi jak oni, ale postępowanie ojca spowodowało w dziecku wielki strach a o co to dowiecie się jak obejrzycie. Bardzo poruszający, ciekawy i nie nudny. Jeśli lubicie ten gatunek i szukacie wniosków życiowych, to jest on dla Was. Nie umiem ogarnąć emocji jakie czuję po tym filmie, ale uświadomił mi to czego od dawna potrzebowałam, tzn. byłam na dobrej drodze dojścia myśli, ale teraz znam brutalną  prawdę, która nie boli tak jak wcześniej.


poniedziałek, 13 lipca 2015

pusta pestka

Przyszłam napisać jak mi źle..
Nie mam ochoty płakać, z tego wszystkiego chce mi się śmiać takim głosem jak czarownica hohohohohoho.
Od czego zacząć?
Żeby istniał początek.
Młodzi ludzie myślą, iż są nieśmiertelni, że śmierć wcale nie musi ich dotknąć, bo przecież umierają tylko starcy. Wczoraj takich 3 mających trochę ponad 20-ścia, zapierdalało autem by poczuć adrenalinę, za kilka dni będą ich chować. Skończyli swoje życie na drzewie, ciekawa śmierć? Raczej totalna głupota jechać z pijanym kierowcą. Moje miasteczko płacze nad stratą, a ja czuję gniew, gdzie jest kurwa ludzki rozum? Nie potrafię skumać tego całego incydentu, tyle się o tym mówi, a gówno robi. A jeszcze w sobotę gadałam z moim sąsiadem...

Nie mogę znaleźć pracy. Wszędzie słyszę: doświadczenie, dla emerytów i rencistów, za młoda etc. Dostałam propozycję stażu we Włoszech na 3 miesiące, ale zarobki 250 euro na miesiąc, czyli 1000 zł na polskie, mama nie chce mnie puścić bo stwierdziła, żeby się martwiła jak o moją siostrę, która jest w Grecji i obiecywano jej dobre warunki, a wyszło jak wyszło, ja że jestem dorosła, trzeba jeszcze na wyjazd zainwestować to w kosmetyki, ciuchy, w kieszeń... nieopłacalne. Dzisiaj rano podziękowałam. Ale z 2, mogłam spróbować.. przygoda, doświadczenie, zwiedzanie, praca, oderwanie od tego co jest tutaj.

W grudniu tamtego roku poznałam Przemka, czatowaliśmy na gg, przez ponad pół roku. Potem zostawił mi wiadomość pożegnalną, ryczałam kilka dni, wczoraj założyłam fikcyjne konto i do niego napisałam i odpisał, chciałam sprawdzić czy to co pisałam do niego wtedy miało dla niego znaczenie i to czytał, fakt - czytał, ale... (chwila tylko przełknę łzy). Ale zrobiłam błąd, żałuje tego że naruszyłam swój wewnętrzny spokój.

"Hej. Ania dała mi znać, że nie będzie Cię przez jakiś czas. Szkoda, bo chciałem o czymś z Tobą pogadać. W wolnym czasie człowiek sporo myśli i od dawna już się zastanawiałem nad jedną rzeczą. Mianowicie nad tym jak organizuję sobie czas. Po prostu nie wystarcza mi go dla wszystkich i nieraz zdarzyło mi się tak, że musiałem wybrać między internetowymi znajomymi, a kimś kogo znam offline. Nieraz miałem coś do zrobienia i zaniedbywałem to bo np. z Tobą rozmawiałem - i absolutnie to nie jest Twoja wina, tylko moja bo tak się zagadywałem i ciągle tu siedziałem.  Mam do nadrobienia sporo zaległości w jednym projekcie. Teraz mam na to czas, ale jednocześnie wiem że muszę zrezygnować z większości ludzi z którymi spędzałem masę czasu.
02:49
Jesteś też osobą która uznaje mnie za swojego przyjaciela - a to już mnie do czegoś zobowiązuje. Niestety ja nie potrafię sobie poradzić już z tym wszystkim, mam zobowiązania do wielu osób. Nie chciałem Cię tak po prostu olać czy zignorować. Dlatego ulżyło mi jak powiedziałaś że masz kilka osób z którymi możesz pogadać jak ze mną.  Bo wiem że sama tutaj nie zostaniesz.
02:52
Ja ruszam naprzód. Było miło poznać, ale nasze drogi kończą się tutaj. Tego wieczora ograniczam właśnie do minimum ilość osób z którymi utrzymuję kontakt i z którymi nigdy się nie spotkam - a uwierz mi że nigdy byśmy się nie spotkali tak czy inaczej. Muszę bardziej skupić się na ludziach, którzy mnie otaczają na co dzień. Niestety żeby dać z siebie 100% dla nich muszę skupić na nich 100% uwagi.
02:57
Poza tym przyjaźń wymaga tego żeby się przed sobą otwierać. Ty mówiłaś o swoich problemach wszystko, zawsze się zwierzałaś. Ja jednak jestem z natury zamknięty i nigdy Ci o wielu rzeczach nie mówiłem (ani nikomu innemu). Czuję się z tym niedobrze, że Ci nie wszystko zawsze pisałem.
03:00
No ale tak już mam. Ktoś daje z siebie dużo, a ja jak głaz.
03:03
Dzięki za te pół roku które przegadaliśmy!"


(to ta 1 wiadomość na pożegnanie, rozłożyła mnie na łopatki, do tej pory jak ją czytam ryczę, druga była nie co inna, oczywiście ja pisałam, ale nie dostawałam odpowiedzi)

 Ja: Przemek? Z tej strony Maciej. Kumpel z forum dał mi Twój adres bo stwierdził, że pomozesz mi ogarnąć jedną sprawę na sieci. 
On: Jaki kumpel? Z jakiego forum? Jaki Maciej? 
Ja: I tu Cię nie mam Ola wita :d wiedziałam , że z innego konta mi odpiszesz ps. spóźnione najlepszego mamy do pogadania kolego... Spróbuj mnie olać, a znajdę inny sposób. Ze mną tak łatwo nie bedzie. Muszę Cię złapać. Wiesz co ja przeżywałam ponad miesiąc? Masz świadomość coś odjebał? Chcę pogadać o nic więcej nie proszę. Potem zrobisz co będziesz chciał. 
On: Dla Twojego własnego dobra - nie próbuj takich sztuczek. Tak, odpisałem bo zerwałem kontakt z Olą a nie z Maciejem. Ładna zagrywka ale hmm no żegnam tym bardziej.  Ola zrozum jedną rzecz. Pisałem na pożegnanie i może nie wyglądałem jakby nic nie było ok. Chciałem Cię zostawić z myślą że u mnie wszystko dobrze itd. Nie jestem tym kogo znałaś, dla swojego dobra serio daj sobie spokój.  Btw. cieszę się że zdałaś maturę. Pomyśleć że chciałaś zrezygnować z jej pisania. Serio mnie to ucieszyło ale mimo to trzymałem się zasady że jak wiem że mam nie pisać to nie piszę. Zróbmy tak. Wysłucham co masz do powiedzenia. MOŻLIWE że odpowiem. I potem pójdziemy każdy w swoją stronę. 
 Ja: Skad nagle wpadł Ci taki pomysł do głowy? Żeby sobie pójść?  Mojego dobra? Od kiedy Ty dbasz o moje dobro. A jak kurwa inaczej miałam zagrać, co? Miałeś ze mną pogadać, zadecydowałeś za mnie, co nie jest fair. O czymś takim powinny decydować 2 strony, a nie jedna. A napisałaam, że puściłabym Cię wolno.  Nie wiesz ile nocy miałam do przemyśleń, że każdy odsuwa mnie w bok. Nawet Ty, osoba po której w życiu bym się tego nie spodziewała., Może i się zmieniłeś, ale wierzę ze jest gdzieś w Tobie garstka osoby którą znałam. Nie mów za mnie, to moje życie i sama za siebie odpowiadam. Nie narzucaj mi swojego myślenia! do Cholery. A jakbym napisała życzenia też byś nie odp.? Ty i te Twoje cholerne ego. Może odpowiesz? W dupie mam to może. Załuje, że w ogóle teraz się odezwałam. Miałeś być inny od reszty...  Nie potrzebuje łaski, litości. W sumie chyba nie potrzebuje już nic i nikogo. Po chuj? Nikt mnie nie zrani tak jak nędzne kurwy ludzkie. Idź w tą już swoja stronę. zapomnij o tej wiadomości, o mnie, nie odpisuj, nie lituj się. nie chcę już niz wiedzieć, bo chuja to zmieni. I uwierzyć, że Helmut miał do Ciebie napisać, nie że ja mu kazałam... sam chciał to zrobić, bo widział co się dzieje. Myślałam, że coś zmienię, że będzie inaczej, lecz wszystko ulega zmianie. Co ja mam w sobie takiego, że kazdy ucieka przed moją osoba gdzie piperz rośnie, słucham że mam dobre serce, a czuje się w takich chwilach jak kupa gówna. Jesteś kolejną osobą w przeciągu krótkiego czasu, która zrywa ze mną kontakt od tak, nie będę już zabiegać, walczyć. I także Tobie napiszę to samo: miło było Cię "poznać" bo ponoć Cię nie znam. dziękuję... za kłamstwa? za opuszczenie? nwm za co... życzę wszystkiego NAJLEPSZEGO. Nie odpisuj, nie chcę znowu płakać.

Walczyłam na marne. I to samo z kolejną osobą, poszło o głupią błahostkę, odzywałam się 4x w ciągu tygodnia, zero odpowiedzi, nawet nie powiem na jak ważne słowa i esy. Mam dosyć pustych obietnic, jestem i nigdzie się nie wybieram. itp. Nie umiem określić tego jak się czuję, gdy każdy odstawia mnie w kąt, to nie do opisania. W ogóle ciągle jestem oskarżana o coś czego nie zrobiłam, w tamtym tygodniu w piątek i niedzielę byłam w pracy za koleżankę, zginęło 115 zł, ja ich nie wzięłam, mimo to kasa która miałam zarobić i odłożyć na wakacje poszła się jebać. Próbowałam to jakoś ogarnąć, wszystko na marne. Mam nauczkę, a wszystko dlatego że nie podliczyłam pieniędzy gdy przyszłam na zmianę. To samo w domu, zginęło kilka złotych, a pierwsza podejrzana to ja. Czuję się jakbym na czole miała napisane złodziej. Także mam zajebiste wakacje i świetne życie. :)

Zdałam maturę. 
52 matma
68 niemiecki
47 polski
Z polskiego jestem bardzo niezadowolona. Zawodowe poszły jakoś, bardziej boję się o teorie niż praktykę, wyniki pod koniec sierpnia. Piszę na stronce żyjswiadomie.edu.pl , moje posty udostępniają na swoim fanpage-u i mają mnóstwo udostępnień. Po za tym czy mam jakieś powody do uśmiechu? Ulotne chwile. 
Chcę zmian, tylko nie wiem co robić. Póki co mam ochotę się jakoś odchamić, odpocząć. 
Moje uczucia sięgają zenitu, raz samotność, raz totalne wkurwienie, raz czegoś oczekuje, dalej mam wyjebane. Jestem bardzo zagubiona, tego jestem pewna. 


 Sulin - Między mną, a tobą

 "Między mną a Tobą.
Między mną a sobą.
Szukam więzi.
Wciąż, nieustannie i bez przerwy.
Lecz nerwy, przez nie czuję się jak pies na uwięzi.
I zamiast być w czymś jestem tylko pomiędzy."

  

~~
 
- W którym momencie pęka niebo?
- W tym, w którym przestajesz czuć siebie w sobie.
(powoli ja przestaję)

sobota, 23 maja 2015

Nieodkopany dołek.

Minęły ponad dwa tygodnie, odkąd coś ostatnio skrobnęłam. Wcześniej było lepiej, był jakiś cel, teraz każdego dnia powtarzam pewien schemat, który jest dla mnie monotonny i sprawia że czuję się coraz gorzej. Nic nie pomaga mi zapomnieć, nawet książki, czy filmy nie wyganiają choć na moment tych dziwnych myśli z głowy. Od dawna nie czułam się taka spłukana, staję się egoistką i podatną na ból istnienia, nic mnie nie cieszy, ludzie mnie denerwują, w takich chwilach widzę wyraźniej za kogo mnie mają i jak mnie traktują. To potwornie boli. Wpadłam w rutynę choć nie chciałam, chcę zmian, a jednocześnie się ich boję, fobia zaryzykowania. Nie chce mi się jeść, pić, mam problemy ze snem, a jedyne na co mam ochotę to krzyczeć i płakać, powiedzieć komuś kto zrozumie jak mi źle, on nie musi nic mówić, wystarczy że spojrzy na mnie, kiwnie głową i mocno przytuli. I na dodatek te rzeczy, które zabijają mnie w łepetynie: jesteś nikim, nic nie osiągniesz, nie pójdziesz na te cholerne studia, zostaniesz sama... Nie WYRABIAM. Chciałabym, żeby ktoś się zainteresował, napisał co u ciebie, a potem wychodzi, że rozmowa kręci się wokół osoby, która do mnie pisze. Mam osoby, które niby mówią: jesteś ważna, a czemu czuję że kłamią? I te najlepsze, mieszkają daleko stąd, to zbieg okoliczności? Nie chcę siedzieć w domu, załamywać się, ale nie potrafię inaczej, jak mam siedzieć z ludźmi przy których czuć się źle, samotnie to mało powiedziane. Droga do marzeń się zamyka, nie umiem walczyć, jestem już na to za słaba, bo za każdym razem nie przegrywam, nie ponoszę klęski, tylko nie mam szczęścia, pierdolony niefart. Nikt nie powiedział, że życie jest proste, jestem tego świadoma, ale mam dosyć cierpienia, nie wiem jaka mam być, co mam robić, bo wszystko powoduje czasami taki dołek, z którego nie potrafię się wykopać. Chcę wyjechać, ale nie ważne gdzie będę, będzie tam i to co mnie gryzie. Samotność mnie zabija. Ludzie mnie nie lubią, bo jestem inna, a wolę chyba być jak reszta, zaniedbuję pisanie, jestem beznadziejna. Tak bardzo pragnę coś zmienić, mieć cel. Ale wiem, iż sobie nie poradzę. Napisałabym więcej, ale idę spać, kurwa nie mam już łez.

"Przez chwile miałam coś co zagłuszyło mój ból. Jednak tęsknota za ukochaną osobą nie zna litości i prędzej czy później kolejny raz powraca pozostawiając spustoszenie w sercu swojej ofiary. Ze mną nie mogło być inaczej. Ja musiałam znowu poczuć jak to jest upadać coraz niżej. I chociaż tego nie chciałam, bo moim jedynym celem było pokonanie własnych słabości, to takiej sytuacji nie udało się uniknąć. Prawda jest taka, że nikt nigdy nie liczył się z moimi uczuciami. To ja, to zawsze ja dopasowywałam się do innych, ale nikt do mnie. Może taki właśnie jest świat, może niektórzy ludzie już tak mają, że zostają ranieni przez najważniejsze osoby, a ja jestem wśród nich i to już nigdy się nie zmieni. Czas się do tego przyzwyczaić, a przede wszystkim uodpornić się na ból. Może wtedy to wszystko będzie o wiele mniej bolało."

(Dzisiaj cytat zgrał się ze mną idealnie.)


piątek, 8 maja 2015

tyle wygrać

Pytacie jak matura: polski to banał - trudno go nie zdać, matematyka jednak nie okazała się taka trudna, polski ustny zdany na 65%, ustny niemiecki 70%. :) We wtorek tylko pisemny niemiecki, czuję że maturę zdam bez większych komplikacji. Nie pisałam żadnych rozszerzeń, więc mam już praktycznie spokój.
Zarejestrowałam się jako osoba bezrobotna, szukam pracy, bo tą co miałam załatwioną niestety odebrał mi ktoś inny. Mam propozycję wyjazdu do Holandii, ale jeszcze się nad tym zastawiam. Szkołę zakończyłam równe dwa tygodnie temu i odpoczywam. Składam papiery do różnych firm i tylko oczekuję na odzew, rozwala mnie gadanie "zadzwonimy". Na chuj takie pierdolenie. W czerwcu zawodowe i dni mojego miasta. Nie powiem w tym roku się postarali "Donatan i Cleo" oraz "Mirami" (sex-ulana niebezpieczna), kojarzycie nie? Samopoczucie to raz wloty i upadki, generalnie ostatnio nie narzekam. Czekam na wymarzoną wolność by zacząć się realizować, nie utknę jak inni schematyczni ludzie, nie powtórzę tego. A może będę jak Zenon i mimo, że nie chciał być taki jak ojciec, był o wiele gorszy. Tak, chodzi mi o "Granicę" Zofii Nałkowskiej. Pełna wiara i czas powróci od wtorku, 3majcie kciuki za wszystkich maturzystów.
Do zobaczenia za kilka dni!
Ps. chwila rozrywki, zapraszam do czołówki mojej klasy:  https://www.youtube.com/watch?v=bglmrV5ZqcY&feature=youtu.be

-
"Jest się nie takim, jak myślą ludzie, nie jak myślimy o sobie my, jest się takim, jak miejsce, w którym się jest."
/ Z. Z. , "Granica"


Wielka Sobota, pamiętne ognisko. :)

Zakończenie roku.:)


Kiedyś w niedzielne popołudnie^^

Ustny polski.:)

:)

maturzystka :D

Kasieńka<3    

 Anonym.

sobota, 11 kwietnia 2015

abcdefghijkl....

Witajcie Ziemianie!
Tu taki paskud z planety (nie znam nazwy).
Przyszłam coś skrobnąć, choć nawet nie mam pomysłu co mam napisać.
Uczę się prezentacji maturalnej, do końca roku szkolnego zostały mi dwa tygodnie niecałe.
Cierpliwie życie uczy mnie pewnych rzeczy, oczywiście nie daje się zbić z tropu, ale nie wiem co to za pierdolone przesłanki, na chuj mi to wszystko. (Ps. cierpliwości też się uczę, ale czasami nie panuję nad sobą)
Praca, którą tak chwaliłam waha się pod znakiem zapytania, ludzie rb wszystko nie tak. Nie wiem co mam z tym faktem zrobić. Ah.. już wiem, MAM WYJEBANE.
Wiele innych moich marzeń także lega powoli w gruzach, jak już powiedziałam nie poddaję się jeszcze, ale martwi mnie to.
Na pełen etat zatrudniły się u mnie książki, lekcje, przerwy... także tego. Ostatnio tego dosyć sporo.
Tatuaż, z mottem życiowym gdzieś tam czeka, a Olek się cyka, nie ma się czego bać.
Dużo syfilisów zaprząta mi łepetynę, także mam u siebie z lekka chaos.
Kiedy się ogarnę?
Byłam szczęśliwa jak był ON, lecz wyjechał.
Ale szczęście zależy od nas samych, nie od innych. A jednak?
Odkryłam pewien lek, jak nie myślę o tyle i przodzie, to miewam chwile euforii, takie to naturalne i spokojne.
Tęsknie za tym....................

Koniec opowieści, Dobranoc. 



środa, 25 marca 2015

Niezgodna.

Hejkaa.
Piszecie do mnie w komentarzach, że mam się odezwać, więc piszę.
Nie miałam jak pisać jakiś czas, gdzieś z 2 tygodnie miałam komputer w naprawie, padł mi procesor i dysk jednocześnie. Co u mnie? Czas nie biegnie, czas zapierdala. Uwierzyć, że ponad miesiąc temu dodałam tutaj ostatniego posta, a miałam wrażenie jakby minęło kilka dni. Powiem szczerze, że u mnie jest spoko, kolorowo, ale martwię się tym, że jestem zbyt szczęśliwa i ciekawi mnie co na mnie spadnie tym razem. Znalazłam pracę po szkole, póki co będę się tam wprawiać i przychodzić za kogoś, a od czerwca czeka mnie normalny zarobek, jak na 1 pracę i to na umowę o zlecenie to jestem zadowolona, w między czasie będę szukała czegoś lepszego. W szkole ujdzie, jest totalny zapierdziel, bo został niecały miech do końca roku szkolnego, ciągłe sprawdziany, powtórki. Miałam próbne zawodowe i zdałam je na 85%, na zdanie potrzebne jest 75%, więc już się tak nie cykam. Z matmą lepiej o wiele. Od dawna nie czułam się tak pozytywnie, biegam jak tylko czas mina to pozwala, z ludźmi to czuję dużą akceptację w stosunku do mojej osoby i jest to wspaniałe, wiele rzeczy się poodwracało na dobre. Ale na jak długo? Nie potrafię zmazać w głowie scenariuszu, który się wydarzy. Na ogół nie jestem przyzwyczajona do takiego stanu rzeczy, jest za dobrze. Boję się. Tydzień temu byłam w kinie ze znajomymi na Niezgodnej: Zbuntowana. Polecam wszystkim, którzy uwielbiają kino sf! To coś dla Was. Poznałam moją bratanicę, która ma w tym roku 4 lata, wspaniała dziewczynka ale boi się mnie. Nie dziwie się jej, taki potwór jak ja :) Zaczyna się dorosłe życie, które chyba zaczyna mi się podobać, ale na jak długo, póki co totalne urwanie głowy, jak czas mi pozwoli odezwę się niedługo.

Trzymajcie się.
Zdesperowana jak zawsze marzycielka.


sobota, 28 lutego 2015

"the best"

No hej, znowu sobie przyszłam ponarzekać.
Po napisaniu ostatniego postu czułam się lepiej, nawet chciałam go usunąć, ale stwierdziłam że może ktoś napisze coś takiego co sprawi, że za każdym razem gdy będę tak się czuła, w jakiś sposób będę umiała to zwalczyć. Chyba w jakiś sposób Wasze historie mi pomogły. Ostatnie dni w jakiś sposób były pozytywne, ale dzisiaj jakoś humor znowu mi zgasł, hmm... nie wiem czemu bierze się we mnie tyle pesymizmu. Nie rozumiem dlaczego mam się uważać wg Was za kogoś wyjątkowego, skoro jestem zwykłą szarą myszką i jebanym outsiderem. Są ludzie lepsi, są ludzie którzy nie mają w sobie tyle zła i popełnili mniej błędów, nie kumam tego całego schematu, jak nie rozumiem jak można być takim człowiekiem jak ja, naiwnym, zgorzkniałym, zarozumiałym i upartym.
Wróciłam na bloga, ale pewnie za kilka znów tak samo zniknę, nie wiem co robię i jaki widzę w tym cel, ale mam pomysł na siebie, zaakceptowanie tego skurwysyństwa, które mnie bierze za rękę i prowadzi, zgodzę się na życie w płaszczyźnie takiej jakiej nigdy nie chciałam. Nie osiągnę tego co zamierzam, bo to niemożliwe, z każdym dniem to wszystko okazuje się takie odległe i mdłe, a marzenia zepsute i bezsensowne.
Także w pogrzebowym nastroju żegnam się z wszystkimi i idę świętować weekend w łóżku, z moją pościelą i długim snem, nie tymi planami, które miałam dzisiaj zrealizować.

Odmeldowywuję się. Z Bogiem robaczki ^^



środa, 25 lutego 2015

Pora na opcję "WYLOGUJ".

Miałam napisać w ferie i piszę na prośbę... wczoraj myślałam o pozytywnym wpisie tutaj jednak nie mam w głowie pookładane na tyle by tak myśleć, ciągły brak czasu na nic mi nie pozwala, choć ponoć mam go ostatecznie tyle by robić coś bardziej użytecznego niż użalać się nad sobą, ale niestety taka kolej rzeczy, zawsze taka byłam i nie będę, nie zmienię się, nie potrafię. Szczerze od kilku tygodni praktycznie nie wychodzę z domu, czytam, słucham muzyki, chodzę do zajechanej szkoły i udaję, że chce mi się istnieć, ale na serio chcę zniknąć, świadomie mówię, iż chcę by moje serce przestało bić. Na głowie mam zbyt wiele, nie dźwignę, pierwszy raz wiem że odpuszczenie mi sprawi mi spokój, poczuję się wolna. W ogóle co ja piszę... czuję się obca, nieakceptowana i wyraźnie jak pierdolone gówno, którym można pomiatać, bo co człowiek wrażliwy jest gorszy od innych? owszem jest, to moja jebana pięta achillesowa, czuję że jestem wszystkiemu winna, że powinnam zniknąć wszystkim z oczu by odpokutować, metamorfoza nic nie da bo ludzie się nie zmieniają, nawet jak bym chciała inni zawsze będą na mnie patrzeć tak jak wcześniej, zbyt wiele na sumieniu, zbyt wiele w sobie, zmiana miejsca nic nie da, bo będę czuła się tak samo, potwornie jak ból dupy. Nie chodzi mi o jakieś samobójstwo, chciałabym by te wyrzuty znikły, a może to ja sama siebie prowokuję do takiego myślenia?
Od zawsze byłam obiektem drwin, bo dziewica, bo wychowałam się w takiej rodzinie, bo tajemnicza, bo jest inna od reszty, żarty które przekraczają granice są co raz śmielsze... niby to osoby, które cię kochają, ja nie kocham nikogo nawet własnej rodziny, nie zasłużyli na to, byłoby lepiej gdybym zniknęła i więcej nie wróciła. A przykładowy pogrzeb byłby żałobą na pokaz.... okazuję uczucia, jestem szczera, mówię to co chcę powiedzieć, to co mnie boli, kim mam być? Sobą nie mogę, powiecie nie przejmuj się, jak komuś nie pasi wywal ich ze swojego podwórka, ale sami nosicie gęby, co rusz je zmieniacie w zależności od sytuacji.

/

Po za tym co u mnie prócz chujni?
Skończyłam prezentację maturalną, do napisania została mi bibliografia i plan ramowy, który nie wiem czy będę pisała, bo jest on nieobowiązkowy. Matma, gdzie prawdopodobnie nie zaliczę roku, to znaczy takie mam obawy. Mam 2 tydzień ferii, gdzie i tak skupione jest wszystko wokół szkoły. 6 tygodni męczarni i po sprawie, i co dalej? Będę schematycznym człowiekiem i będę jak inni, a zawsze chciałam uniknąć takiego życia, chciałam je przeżyć po swojemu. Czytam, prawie nie piszę, ale nie dlatego że mam lenia, ale blokadę mówiącą "i tak nie dasz rady". Ostatnio próbowałam coś zmieniać, nie palić, szukać jakichś celów, ale to takie puste i bez sensu. Czuję się niedoceniana, samotna. Ale nie lubię ludzi, choć jestem otwarta. Psychika jest chora. No i co mam jeszcze powiedzieć "żyję".

MIŁEGO CZYTANIA.
~ sarkazm moim życiem.
hurrrraaaaaa, bye
"do kiedyś TAM"
:)
Pozytywny akcent jeden, pozdrawiam Anitę, przepraszam że taki ze mnie pesymista, ale przynajmniej jest mi lepiej jak to z siebie wykrztusiłam. 



 https://www.youtube.com/watch?v=G3Ac3Pc8etA&feature=share&fb_ref=share

 "Bardzo dobrze znam ostatnią stronę,
choć nie mogę przeczytać nawet pierwszej,
więc po prostu nie zaczynam,
to się robi coraz gorsze..."

bez odbioru.

poniedziałek, 26 stycznia 2015

Nadzieja na lepsze jutro.

Miałam napisać w ferie, ale jakoś mam chwilę czasu i chęci by się do Was odezwać. Znowu wszystko się pali, a ja nie mam wody by gasić pożaru. Czy ja jestem jakąś idiotką, że każdy mnie nabiera? Czy naiwną wieśniarą, która wierzy w każde powiedziane słowo? Chcę ufać, daję ludziom szansę, ale każdy mnie oszukuje, kolejna osoba dołącza do skreślonych z listy. Chciałam zachować się fair, wiem że zrobiłam dobrze, ale po raz kolejny wyjdę na osobę która się wpierdala i robi zamęt. Ale wymyślanie takich nieprawdziwych rzeczy i dawanie się robić w chuja, też jest nieetyczne. Nie cierpię kłamstwa, nie potrafię go znieść. Świadomość tego jak inni mnie oceniają jest do bani. Czuję się jak intruz, cale otoczenie mnie męczy, czuję się gorsza od innych. Teraz potrafię się przyznać przed sobą, że potrzebuję wsparcia, potrzebuję go jak nigdy wcześniej. Ale jak? Skoro każdy pokazuje mi palcem swój tyłek, traktuje jak kretynkę, Nienawidzę siebie, nie czuję się dobrze ze sobą, więc jak mam poskładać myśli tak by mi nie przeszkadzały, jak mam nie niszczyć samej siebie? Zabiegam o każdego, ale chyba pora na to by zawalczyć o siebie, zdaję sobie sprawę jak wygląda moje życie. Nie mam siły, nie mam niczego co mnie trzyma na tyle by nie spaść. Miało być lepiej, miałam być szczęśliwsza niż wcześniej. Dlaczego? Ciągle to pytanie. Psychika mi siada, płacz nie pomaga, a ja czuję że jedno może mnie uratować - zrozumienie, by ktoś był nie na chwilę. Zostanę sama jak palec, samotnie wśród ludzi. Nie dam rady... A może zmienię się w zimną sukę, by inni mnie szanowali? Jaka mam być skoro mam tak szklaną dupę i słabą odporność?


Dostałam się na str. zyjswiadomie.edu.pl , jeśli chcecie czasem mnie gdzieś spotkać, tam także bywam.



piątek, 2 stycznia 2015

Utrwalić chwilę.

Tak, wiem miałam wrócić. Ale jak zawsze jestem zbyt mało zorganizowanym człowiekiem. Mam mnóstwo zajęć, nie mam na nic czasu, to idę tam, to robię tamto i na dodatek olewam to co najważniejsze, a  jeszcze z jakieś pięć miechów i kończę szkołę. Jest totalnie inaczej, tyle się dzieje, a ja mam wrażenie że stoję w miejscu i patrzę na film. Ogólnie chyba jest trochę lepiej, ale też nie na tyle, by jakoś wielce skakać ze szczęścia. Jedna z moich najlepszych koleżanek robiła ze mnie zwykłą kretynkę od jakiegoś czasu, w ostatnich 2 numerach gazety do której piszę pomijają moje teksty, choć proszą bym wysyłała, do tego olewanie innych osób, za to poznałam kilka nowych twarzy, z wieloma mi się kontakt poprawia, mam lepsze samopoczucie, wena przychodzi częściej. Mam kilka postanowień noworocznych, które zamierzam jakoś spełnić, jakoś zrealizować. Na ile mi się uda, to czas pokaże.
Sylwestra spędziłam w miłym towarzystwie, na niezłym strolowaniu, na wielogodzinnym niewyspaniu. Nie będę robić podsumowania bo to chyba bez sensu, zrobię to we własnym zakresie, mimo burz, wiele słonecznych dni tez mi sprzyjało. Teraz nic nie obiecuję, ale chcę by było lepiej, by Wam też się powodziło. Moje życie zjeżdża z torów i wraca na nie, ale już nie jest tak samo, muszę się zacząć przygotowywać do większych spraw, bo one nadchodzą, nie ominą mnie, wiem że wkraczam w dorosłe życie, koniec z byciem dzieciakiem, zaczynam bicie własnego rachunku i płacenie go.
Do kiedyś tam, podejrzewam iż do ferii. ;)


 


"Szczęście to najpierw odwaga."