ocokaman part3

No bu.
3 dni i 3 spotkania, lubię z nim spędzać czas, jest miło, nawet cisza nie jest krępująca, lubię go trzymać za rękę podczas jazdy samochodem, czasem sam mi ją podaje, lubię na niego patrzeć, leżeć na kolanach i udawać, że śpię, drażnić się z nim by potem przekonywał mnie do swojego zdania. I lubię jak mówi: Olka. Ale nadal czuję stres, nie chcę by to był tylko stan euforii, by zauroczenie minęło i koniec. Wczoraj z nim rozmawiałam, zagrałam w otwarte karty i wytłumaczyłam, że nie chcę mu robić złudnej nadziei, bo nie znam do końca swoich uczuć. Spytałam czy nie był by zły, gdyby nam nie wyszło, odpowiedział, że nie. Nadal odczuwam lęk, ale podczas spotkań z nim on mija, pojawia się jak go nie widzę. Mam strach przed miłością, boję się. Nadal boli mnie brzuch, nie mogę jeść, czasem spać, chyba że jestem już tak wymęczona to kimam. Mam nadzieję, że nigdzie się nie śpieszę, dawno nie robiło się u mnie w tych sprawach tak poważnie, często uciekałam, nawet nie spotykając się z daną osobą.

A to wszystko tłumaczy: (http://kobieta.onet.pl/zdrowie/psychologia/lek-przed-bliskoscia-skad-sie-bierze-jak-go-rozpoznac-jak-go-pokonac/wl5rg)

Opiekuńczy, troskliwy, zaradny, dowcipny. Trafia nam się mężczyzna z krwi i kości. Kiedy jednak wypowiada magiczne słowa "zależy mi na tobie", nie odbieramy wygranej. Raczej myślimy, jak by się tu wymigać od zacieśniającej się relacji. Lęk przed bliskością uruchamia alarm, kiedy tylko usłyszymy "kocham cię", "chcę się zaangażować", "pragnę być z tobą na zawsze".
 Osoby doświadczające lęku przed bliskością z jednej strony marzą o prawdziwej miłości, z drugiej – panicznie boją się pokochać. Charakteryzuje je emocjonalna huśtawka, którą można ująć w sprzecznych komunikatach jak np. bądź przy mnie – odejdź, chcę się zaangażować – nie chcę się z nikim wiązać.

 Lęk przed bliskością bywa nieuświadomiony. Wiele osób przez lata racjonalizuje go, twierdząc, że bycie singlem jest tym, czego naprawdę potrzebują. Daje swobodę, odpowiada stylowi życia, pozwala realizować się zawodowo. Znamienne jest, że osoby odczuwające lęk przed bliskością, wybierają często zawód, który wiąże się z notorycznym przemieszczaniem się. Handlowiec, tłumaczka, kierowca tira, stewardessa. Taka praca sprzyja oddalaniu się.

Nie tak łatwo rozpoznać, że nasz partner/partnerka cierpi na fobię bliskości. Bywa wszak troskliwy, opiekuńczy, otwarty. Co jakiś czas pojawia się jednak element odepchnięcia, stawianie muru. Nie odbiera telefonów, znika na kilka dni bez słowa, nie chce słyszeć o spotkaniu z rodzicami, niechętnie umawia się z twoimi przyjaciółmi.

Lęk przed bliskością może przybierać też inne formy np. próbujemy zasłużyć na miłość partnera, spełniając wszelkie jego potrzeby lub my sami mamy nierealne oczekiwania względem niego. Możemy też żyć w przekonaniu, że idealny związek, to związek bez kryzysów i konfliktów.

 Duży wpływ mają na niego tzw. relacje bazowe czyli doświadczenia, jakie mamy w kontaktach z rodzicami. Jeśli pochodzimy z rodziny dysfunkcyjnej (np. jesteśmy DDA), w której nasze potrzeby bliskości, ciepła i bezpieczeństwa nie były zaspakajane, jest to dla nas tak trudne i bolesne, że wolimy się w kolejne relacje nie angażować, aby uniknąć rozczarowania, odrzucenia, oszukania. Albo jeszcze inaczej - jeśli w dzieciństwie rodzice ciągle fundowali nam huśtawkę emocjonalną, to w dorosłym życiu, będziemy doprowadzać do kryzysu w swoim związku, aby znów poczuć przypływ energii i sprowadzić wzajemne relacje na bardziej znajomy grunt.

 Są oczywiście inne przyczyny utrudniające bliską relację, jak choćby bolesne zranienie przez eks-partnera. W tym wypadku trzeba zdać sobie sprawę z tego, że lęk przed bliskością nie wiąże się tak naprawdę z osobą, którą właśnie poznajemy. To nie ona nas porzuciła, zraniła, oszukała

~

 i jest tak jak powyżej. A jak z  tym walczyć nie wiem, póki co strach pokonuje strachem, mimo iż kosztuje mnie to wiele siły i energii. 

Wszystko indywidualnie ma swoje tępo. 

Wczoraj mnie pocałował, nie za szybko, jak na 3 spotkaniu?

Zabrał mnie do swojej rodziny, czy to też było okej?

Jak mam wiedzieć, że coś czuję? Coś więcej niż tylko zauroczenie?

A może ten ból brzucha, brak snu i apetytu to wynik stresu, a nie motyli? Choć często o nim myślę.