Życie to milion uśmiechów.

Kilka tygodni później, nie chcę wam opisywać tego trudniejszego czasu związanego z odchodzeniem na 2 świat.. odwiedzałam ją jak tylko mogłam i miałam w sobie tyle siły, bo wyglądała jakby miała dwa razy więcej lat, pełno siniaków na rękach i całkiem inny kolor skóry, bo to obumierała. Chciałam ją zapamiętać taką jaka była za życia, kochana i uśmiechnięta, zawsze gotowa wysłuchać, pocieszyć i przytulić. Pewnej soboty, gdy byłam załatwić kilka spraw na mieście, odwiedziłam ją choć bałam się tam iść i oglądać to wszystko, ale mimo rozrywającego bólu od środka i strachu weszłam na salę intensywnej terapii i przez kilka minut czuwałam obok, gdy wychodziłam wspomniałam o tym jak ją kocham, a ona lekko uścisnęła mi dłoń.. ostatni raz, wybiegłam z płaczem, wieczorem byłam jakaś spokojna i dziwnie się czułam, jakbym zrobiła coś ważnego i czekała na reakcję, około godziny 4 rano zadzwoniła ciocia i uczucie minęło... babcia odeszła, bo serce przestało pracować. Z 1 strony czułam ulgę, bo byłam pożegnać się? Wiedziałam, że jest w moim sercu i czuwa nade mną.. ze tam gdzie teraz jest, jest jej lepiej bo nie cierpi... a z 2 ogromną stratę, nie kryłam uczuć, płakałam, nie jadłam, nie spałam... zjechałam z wagi. I to co mnie najbardziej niepokoiło nasiliło się...ataki, niedawno mówiłam że to nic takiego i nie ważne, już nad tym nie panuję. Automatycznie w ciągu kilku sekund wybucham rykiem i pokutuję z cyrklem w ręku, od środka zamykam się.. nie tylko z powodu śmierci babci, czułam się strasznie samotna...nawet w tłumie ludzi. Nikt mnie nie rozumiał. Iza choć trochę próbowała mi pomóc, wpłynąć na mnie ale ja na to nie pozwalałam. W dzień noszę maskę, ale osoby znające mnie na wylot nie dają się nabrać.
Co do szkoły matma na 1 semestr do poprawki, poprawiam sprawdziany i o dziwo wychodzi mi to, choć co raz bardziej mam problemy z koncentracją, miewam migreny i śpię.  A wieczorem historia się powtarza...czasem myślę, że dam sobie radę ale wtedy chwalenie dnia przed zachodem słońca jest do bani i bez większego sensu. Ojcu to chyba najbardziej ze wszystkich odbiło... zaczął pić ile wlezie i robi awantury, wyżywając się na mamie, ostatnio chyba mam przywidzenia i mam wrażenie, iż ktoś mi się przygląda i obserwuje...dostaję już całkiem na łeb. Zaczęłam pisać wiersze i bloga, oczywiście anonimowego by tam się wyżalić, bo tacy mnie nie ocenią ale za to pocieszą.

"MANIA"

Jest taki ktoś kogo nie ma. 

przytula, całuje i mimo mych fobii miłuje,

jest idealny, nie ma wad u stóp

stoi mu cały, niczego nie-warty świat

nie mówi, ale słucha bo wie że nie

powinien się wydurniać...pojawia się i znika

taka łatwa sztuka magika, nim nie jest ale czaruje

i dobrym snem mnie obdarowuje, 

to taki ktoś podobny do mnie, ale 

jest lepszy jak stoi koło mnie, ale

jest idealniejszy od idealnych

bo namalowany w mych marzeniach nieurzeczywistnianych.

Wiedziałam, ze umiem pobawić się słowem, wytworzyć to co określi moje emocje, taki zarys uczuć, moje próbki czytał Damian i twierdził "Jesteś mega dziwna, ale wyjątkowa". Dobra wracamy do rzeczywistości...Nie wiem czy wam wspominałam, ale mam rodzeństwo, lecz szkoda mi o nich mówić bo nie są tak barwni. Ani nie mieszkają ze mną, jestem najmłodsza...zajebiście-super-niefajnie, bo rzadko do kogo było otworzyć usta. Siostra starsza o 6 lat, ma 4-letnią córeczkę Gabrysię, brat 20-letni Darek chodzi do ostatniej klasy technikum, rok robił zawodówkę ale jednak chciał być ambitniejszy, po 18 roku życia wyprowadził się od ojca, pracuje i mieszka z dziewczyną, jest spoko i wiem że na niego tez mogę zawsze liczyć, choć ma bardzo mało czasu bo jest zalatany, no to dzisiaj rano wpadł do nas bo był u babci na grobie, i jakoś się złożyło że podwiózł mnie i Damiana do szkoły, oni prowadzili pogawędkę, a ja patrzyłam w okno i myślałam, zarazem o wszystkim i o niczym.
- A Tobie siostra co? - oderwałam się i poprawiłam włosy, ostatnio farbowane i przypominające krwistą czerwień.
- Chcę tatuaż wiecie? - dziwna myśl mi się nasunęła.
- Na tyłku? - zaśmiał się Damian.
- Mam Ci powiedzieć co Ty masz na tyłku? Wielką, brązową myszkę! - a mój brat wybuchnął śmiechem.
- Za to ja nie mam lewej piersi większej od prawej. - zripostował.
- Śmiej się śmiej - i nie mogłam powstrzymać śmiechu, 1 raz od jakiegoś czasu było to szczere, mój brat się odwrócił.
- Małe, słodkie, zakochane dzieci. - spojrzeliśmy na siebie z Damianem.
- Że niby my?
- A kto, ja? - i prowadził auto dalej, a my beka z Damianem. - Wyglądacie jak para.
- Naucz się odróżniać przyjaźń od miłości. - powiedziałam, a mój przyjaciel:
- I przyjaciół od kochanków? - i ten znak zapytania w głosie.
- Serio, wy tylko przyjaźń? - nie mogłam przestać chichotać. Gdy wysiedliśmy z auta i pożegnaliśmy się z Darkiem mieliśmy kawałek do szkoły, bo wysadził nas 'po drodze'
- Palisz? - zapytał z uśmiechem.
- Tak. - odwzajemniłam, robiąc z ust kształt banana.
- Miło patrzeć na to jak znów się uśmiechasz.
- Po prostu mnie to rozbawiło.
- Brakowało mi tego widoku, w ogóle jak się trzymasz? - wzruszyłam ramionami, bo serio nie wiedziałam. Zaczęłam palić i czułam się lepiej. Ale on chyba poczuł, że sytuacja zrobiła się niezręczna i zmienił temat. - Ty serio z tym tatuażem?
- Tak, chciałabym. - znów się rozmarzyłam.
- Gdzie? Bo mi się marzy taki smok..- wziął moją rękę i pokazał gdzie, akurat tam gdzie mam rany, więc powiedziałam "ała" - Ola.. - spojrzał na mnie - Ola? - i wyczytał wszystko, podwinął rękaw kurtki i zobaczył, oczywiście próbowałam wyrwać rękę, ale na marne. - Pojebało Cię?
- Jak widać. - spojrzałam w niebo, był środek grudnia, ale śniegu ani grama i dobrze, bo tego nie-nawidzę. Taka mała dygresja.
- Dlaczego? - prawie krzyknął.
- Nie chcę o tym gadać. - wyrwałam rękę.
- No to pogadasz z psychologiem. - zagroził mi.

___

A teraz co u mnie?

Nom to tak ocenki już wystawione, nie mam żadnej trójki, jedna piątka, same czwórki i dwie dwójki 

(z matmy, i z biol. uwierzcie w mojej szkole z tych przedmiotów wyżej się mieć nie da). U mnie w szkole za kartk. aby mieć chociaż dopka to 51% :) Póki co mam mało czasu na pisanie, ale w ferie to się zmieni, przeboleje ten tydzień i laba <3 Hm.. wczoraj byłam u pani psycholog i omówiłyśmy kilka spraw, ogólnie emocjonalnie nie czuję się dobrze, ale nie chcę o tym gadać. Wiecie ile lasek z mojej szkoły jest w ciąży? Nawet z 1 i 2 klas... aż żal patrzeć, rozumiem jak jest to planowane, ale no jak to wpadka to naprawdę współczuję tylko tym dzieciom. Byłam w bibliotece, i uszykowane już mam masę książek, dawno nie czytałam, a w ferie zapewne wpadnę w wir. W domu da się przeżyć, ze znajomymi w miarę ok ;) Przepraszam, iż dziś tak na szybko.. ale no tak jakoś wyszło, dziś już nie dam rady wejść na Wasze blogi, ale jutro zajrzę na pewno:) A ty zimo WYPIERDALAJ! 

Pamiętacie Natalię z bloga naraziewalcze.blogspot.com? Wróciła, znajdziecie ją pod nowym adresem: spalonemosty.blogspot.com :) 

Poprosiła mnie bym  Was zaprosiła do niej! 

Z Joe ;*

http://www.youtube.com/watch?v=AOKK4AZcbaY&feature=share 

( Kto zna ten kawałek?)