Eta? - Nie ma nierealnych marzeń, są tylko nasze psychiczne blokady.

- Babcia? Co z nią? - czułam jak po policzkach płyną mi łzy , moja babcia która pół dzieciństwa opiekowała się mną i wychowywała, bo nie mogła patrzeć jak ojciec pije i wyżywa się na rodzinie, zabierała mnie wtedy kiedy mogła, choć dziadem często sam wyrządzał awantury i bił babcię, kiedyś słyszałam jak ojciec się z nią kłóci, ale kiedy ona mu coś mówiła, on nie chciał dać sobie powiedzieć... co alkohol robi z ludźmi, dlatego go nie cierpię, zniszczył całe moje dzieciństwo, gdyby nie to.. może moje życie wyglądało by inaczej? W domu nie brakowało pieniędzy, i nie jedno byłoby zrobione.. a tak to ledwo co ciągniemy od 1 do 1.. nie-nawidziłam ojca, był nim wyłącznie na papierku, nigdy się mną nie interesował, w ogóle nie brał udziału w moim wychowaniu, nic o mnie nie wie, jak obcy człowiek. Babcia to dobra kobieta, zawsze chciała (jakie chciała?) dla mnie dobra, mówię o niej w czasie przeszłym, a ona żyje..
Wiem, że z babcią nie jest w ostatnim czasie dobrze, bo od półtora roku choruje na stwardnienie rozsiane, praktycznie nie mówi, nie chodzi w ogóle, w ciągu roku choroba tak postąpiła, niedawno na komunii mojej kuzynki chodziła jeszcze o balkoniku, później jeździła krótki czas na wózku, ale potem nie mogła bo straciła czucie w palcach, teraz jest praktycznie jak roślinka...ale jest...dla mnie będzie zawsze jedną z najbliższych osób - Mamo ! - krzyknęłam, mama wzięła głęboki oddech i zaczęła mówić.
- Babcia straciła w domu przytomność, ciocia zadzwoniła po pogotowie.. kiedy karetka przyjechała, stwierdzili że to agonia, i być może gdyby ją teraz przewieźli nie przeżyłaby, wuja się wściekł i zaczął się wykłócać, ze człowieka ratuje się do samego końca. Na te słowa zabrali ją, trwa operacja, nie wiadomo czy babcia się w ogóle wybudzi, oni jej teraz tylko przedłużają życie. - czułam ból, potworny taki od środka, który rozpierdzielał moje wnętrze, bolało mnie w dosłownym znaczeniu serce, tak mocno kołatało, kuł mostek i lewa pierś, wiedziałam iż to z nerwów. Miałam ochotę znaleźć się przy jej łóżku i trzymać ją za rękę, mówić jej że ma walczyć i się nie poddawać, powiedzieć jak bardzo ją kocham i dziękować za to co dla mnie robiła przez całe życie. Ratowała. Strugi łez płynęły, nie mogły przestać płynąć, nawet nie chciałam by przestały, czułam się w ten sposób lepiej niż jakbym miała pokutować ranami na rękach, krew - lubiłam czuć ją na swoich dłoniach, przez chwilę nie myślałam o tym co mam w głowie, tylko o tym jak zatamować czerwoną ciecz ze sznyty. Ktoś zapukał do drzwi, ja od kilku minut siedziałam w swoim pokoju w sumie nie wiem nawet jak się w nim znalazłam, co mówiła do mnie mama, jak skończyła mówić o okolicznościach pobytu babci w szpitalu... byłam nieobecna.
Drzwi same się otworzyły, ktoś usiadł obok mnie i mocno mnie przytulił.
- Ona umiera.
- Cicho. - mówił Damian - uspokój się.
- Dlaczego Bóg jest taki niesprawiedliwy?
- Jeśli w ogóle istnieje, to może je potrzebuje. - szepnął - Oddychaj głęboko.
- Ale kto mi teraz pomoże jak nie ona? - wzięłam głęboki oddech bo ledwo co mówiłam, dusiłam się tym płaczem.
- Ona i tak nie byłaby w stanie, pamiętasz jak byliśmy u niej kilka dni temu? Była przykuta do łóżka i ledwo co kontaktowała, nie była nawet przytomna. Ola ludzie przychodzą i odchodzą, a na ich miejsce wchodzą nowi do naszego życia. Każdego z nas prędzej czy później to dopadnie, nie musimy się bać bo prawdopodobnie wędrujemy do lepszego świata, Twoja babcia będzie przy Tobie, póki pamiętamy o ludziach to są z nami - słuchałam jego głosu i wiedziałam, że ma racje, nic nie wskóram łzami, muszę być przy niej do końca, kiedy ona była obok mnie w dzieciństwie, ja będę ją wspierać w odejściu, pogodzić się z tym.. Żaden żywot nie jest łatwy bo to strata, ale pożegnanie nie jest na zawsze. Ja też umrę, jeszcze spotkam babcię, jeśli w ogóle pójdę do nieba, bo nie uważam się za dobrego człowieka... nawet nie wiem czy tacy istnieją, ostatnio zauważyłam, że ludzie to straszni egoiści, póki co oni są najważniejsi i ich szczęście.. a rodzina, przyjaciele odchodzą na dalszy bok, a może i plan. Ja nigdy nie byłam takim człowiekiem, w sumie nie wiem jak można być kimś takim i dbać tylko o swój tyłek.. byłam za dobra, przez co ludziom też się za dużo wydawało i zaczęli to wykorzystywać przeciwko mnie, kiedy ja potrzebowałam ich wsparcia, rozmowy... nie było nikogo. Znajome? Czasem mam wrażenie, że nie umiem tego zmienić bo jestem już tak zaprogramowana, nie uczę się na błędach to znaczy, że jestem złym człowiekiem? Kiedyś rozmawiałam na ten temat z Damianem i powiedział:
- Ty zła tak? A kto potrafi pomóc innym jak tylko tego potrzebują, doradzić i wesprzeć? Jesteś dla innych zawsze, masz dobre serce jak mało kto, a to że czasem popełniasz błędy nic nie znaczy, więc nawet tak nie mów. Nie pozwalam. - i jak tu nie dziękować Bogu za takiego przyjaciela? Zrobiłam nutę dygresji, by nie myśleć.. ale jak to zabić? Jak nie o tym, to zaplątuje się w smutniejsze myśli i rzeczy..
- Wiesz czego najbardziej będzie mi szkoda? Że nie zobaczy jak jej wnuki i prawnuki dorastają, to bez sensu ze rodzimy się żyć.. a za moment umieramy, pieprzona ligika. Niby kto wejdzie na jej miejsce? Bo wątpię, by ktoś umiał zatkać taką dziurę w sercu, która właśnie się już tworzy. - odpowiedziałam przecierając łzy.
- Na to pytanie odpowie ci już życie.
___
No to kolejny taki mini rozdział macie u góry, widzę że przybyło wielu nowych czytelników, bardzo mnie to cieszy ;) Adres bloga dostała jedna osoba, jeżeli to czyta pozdrawiam ją serdecznie ;)
Ostatnio często myślę.. i jak patrzę na ten pokręcony świat, to czasem gęba sama mi się śmieje, po pierwsze nie jestem zazdrosna jak widzę zakochane pary, wręcz przeciwnie cieszę się ich szczęściem... każdy uśmiech mnie cieszy, ostatnio jak byłam w kościele widziałam taką scenę: kobieta siedziała z przodu i się modliła, a kilka ławek za nią siedział jej mąż z malutkim synkiem, mały chłopiec wyrwał się ojcu i pobiegł do niej, chwycił za rękę i ciągnął, matka wstała i szła za synkiem a mały usadowił ją obok ojca i sam usiadł w środku.. niezły agent, kolędą przede mną w piątek.. a w ogóle to po feriach oficjalnie ćwiczę na wf, ocenki po maluśku wystawiane  ;-) To chyba tyle.... :) a i dzięki za wsparcie okazane Niezauważalnej ;)
Sorry, iż dzisiaj tak mdle..

 

__

No i taki beścik:

 Ostatnio ktoś miał mnie uczyć zaufania do ludzi, a szczególnie do facetów.. ale co poradzę że jak jeden mnie nauczył, że się nikomu nie ufa.. to to się zmieni, w sumie nikt mnie nie zna, i nigdy do końca nie pozna.. bo ja na to nie pozwolę, choć i tak wszyscy znają mnie lepiej niż ja sama.. a faceci to debile, jak postanowiłam że odpuszczam ich sobie, to zrobiła się chmara.