Czy nie uważasz, że starać się zrozumieć świat, to rzeczywiście duży problem?

Takiej suki, to nawet jeszcze ja nie znałam, nikt nie znał, a wiecie kto nią jest? Nadzwyczajnie ja, od kilku dni...jestem upiorem samej siebie, nie szanuję niczego i nikogo, a wiecie czemu? Bo mnie nikt nie szanuje, więc odwracam kijek, czuję się jak gówno, nie pozwolę nikomu więcej tak mnie traktować, porzucam wszystkich bo i tak nikomu do szczęścia nie jestem potrzebna, stawiam na samotność, tak znów będziecie czytać że jestem sama, ale nie musicie, nikogo nie zmuszam. Jestem po próbnych, nie wiem na ile miałam sił by pisać, coś sobie powtarzałam. Wiem, że i tak nie zdam, pechowiec cały czas ma przesrane. Życie po za tym wlecze się, chcę wyjechać, albo spać, stany depresyjne są silne i silniejsze o wiele niż rok temu, tylko niestety już nie korzystam z pomocy specjalisty. Ale jeden jest plus całej historii pogodziłam się z 1 sytuacją, jest neutralnie, moje uczucie uschło i wnioski z życia są większe, doświadczenie. A wiecie jak uciekam? W książki, w muzykę a nie jak kiedyś w pewne klumpy. Jeszcze niedawno było dosyć pozytywnie, ale dziś znów klękam...świat jest piękny, ale ludzie to kurwy, więc izolacja i maska, aktorstwo za jakiś czas będę miała we krwi. To tyle zrzędzenia....nie po-komentuję bo matma czeka, ale na etat wracam w grudniu, obiecuję (y).

Ps. nie jestem pesymistką, ale dobrze poinformowaną optymistką.

"Winę za rozczarowania ponosi nasza fantazja."